ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Կլինի՞ փողոցային պայքար

Կլինի՞ փողոցային պայքար
29.09.2017 | 01:15

Ո՛չ: Եթե ապավինենք ներքին ռեսուրսին: Այո՛: Եթե «դուրսը» ցանկանա: «Դուրսն» այս դեպքում ունի հիբրիդային պատկեր: Բայց` ամեն բան հերթով:
Դիլետանտի հայացքն իսկ կնկատի, որ Հայաստանում արհեստականորեն փորձ է արվում պայքարի ֆոն ստեղծել` ինչ-ինչ նպատակների հասնելու համար. Սէֆիլյանը նամակ է գրում, անուններ նշում, հիշում քաղաքական գործիչների` «մորթերը սև ու սպիտակ»: Զարուհին կրկին «կաղ մոծակը թամբել, վրան նստել» գնում է Գյումրի, Վանաձոր` ապստամբության: Որոշ ընդդիմադիր գործիչներ հանդիպումներ են ունենում Ռուսաստանի սրտում` Մոսկովում, հայաստանյան օդիոզ, ապստամբություն սիրող-պատրաստող գործիչների հետ, որպեսզի իշխանության փոփոխությունից հետո, ասենք, Կարեն Կարապետյանի հետ նոր կոալիցիա կազմեն-դառնան նոփ-նոր իշխանություն: Փորձեր են արվում «Ծռերի» գործով դատավարությունը վերածել համահայաստանյան և սփյուռքյան աղմուկի: Իշխանության երկու առանցքային «հենասյուների»` Վլադիմիր Գասպարյանի և Վիգեն Սարգսյանի նկատմամբ նրանց կողմից սկսվել է «գերագույն» դեմարշ, և այսպե՜ս շարունակ:
Հասկանալի է` ներքին այս «պայքարը» ևս կառուցված է հիբրիդային «տարրերի» վրա, և փորձ է արվում փոքրիկ օջախներով վառ պահել «ապստամբության» և «իշխանափոխության» հիշատակը: Եվ պետք չէ իմաստուն լինել` ասելու. նախ` չի կայանա Սէֆիլյանի նամակով, Թամար Հովհաննիսյանի-Պետրոս Մակեյանի ջանքերով մեկնարկած «հեղափոխական տրիբունալը», այն է` ՊՊԾ-2-ը, ոչ այն պատճառով, որ Վահրամ Մարտիրոսյանն ասել է. «Հմայակ Հովհաննիսյանի հետ յիս իդ պարը ո՞նց պարեմ»: Ինչն անչափ սիմվոլիկ ու սպառիչ պատասխան է… Ձգենք պաուզան` ասելու այն, ինչը հնչեցրին Դավիթ Շահնազարյանն ու այլք, որ «ծռերն» ու «մռերը» նույն Ռուսաստանի «սպասարկուներն» ու գործիքակազմն են` «հիբրիդով» լավ փաթեթավորված: Այլապես ինչպե՞ս հասկանանք «Գրիբոյեդով» ակումբի ներկայացուցիչ Հմայակ Հովհաննիսյանի, Վահրամ Մարտիրոսյանի, Ստեփան Սաֆարյանի «մեկ կաթսայում հեղափոխություն եփելու» հեռանկարը: Էլ չենք ասում, որ երբեմնի «բեյրութահպատակ» (Ժիրայրը ծնունդով այնտեղից է), իր լավ ընկեր Սէֆիլյանին ամենածանր հարվածը հասցրեց հենց Զարուհի Փոստանջյանը, թե` «Էդ պար ա՞, որ ես պարեմ»: Ասել է, ինքն էլ «գենետիկորեն» անհամատեղելի համարեց (և համարում է) իր միակցումը Սէֆիլյանի «մեսիջի» ամենաքաղաքական մասի` Օսկանյան Վարդանի, Օհանյան Սեյրանի հետ:


ՈՒ սա էլ դեռ ոչինչ: Հիշենք` սէֆիլյանական և յուր «թիմակից ծռերի» ապստամբական դանկոյությունն առաջին հերթին վասն Հայաստանի «ապագաղութացում» է, նշանակում էր «Գրիբոյեդով» ակումբից, ռուսական սապոգից ազատում:
Բայց, հազար ներողություն, այն ո՞վ է հովանավորում Սէֆիլյանի և Ենիգոմշյանի թանկագին «սարատնիկ» Զարուհի Փոստանջյանի «Երկիր ծիրանին»: Ճիշտ եք` Ռուսաստանը: Առավել ստույգ` ռուսաստանաբնակ միլիարդատեր, «Ռոցոգ ինվեստ» հոլդինգի սեփականատեր Ռուբեն Ցոլակի Գրիգորյանը:


Այդ դեպքում տրամաբանական հարց` ու՞մ համար են մարտնչելու «մերոնք», եթե այնպես ստացվի, որ «փողոցային-ուժային» պայքարը` փաթեթավորված արդարության, հայրենիքի, Արցախի, ժողովրդի ծանր վիճակի մասին հառաչանքներով, «կայանա»: «Հանուն» հայ ժողովրդի՞:
«Անշու՛շտ»:
(շարունակելի)


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 5345

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ